Ρόδος: «Ως μητέρα αυτιστικού παιδιού δεν έχω το δικαίωμα ούτε να πεθάνω»

Στην κατάσταση  που βιώνει μια μητέρα από τη Ρόδο η οποία μεγαλώνει αυτιστικό  παιδί, αναφέρεται με επιστολή της συμπολίτισσα μας, η οποία  υποστηρίζει τα εξής:

«Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της 25ης Μαρτίου και τις σκέψεις που όλοι κάνουμε για τους προγόνους μας που σήκωσαν εκείνο το βάρος για να ελευθερώσουν την πατρίδα μας, θα ήθελα πράγματι να αναρωτηθούμε όλοι μας αν όντως νομίζουμε ότι αν σήμερα μας έβλεπαν πως λειτουργούμε ως κράτος και ως κοινωνία, θα ήταν πραγματικά περήφανοι για εμάς.

Στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και μέριμνας πάντως, το βέβαιο είναι ότι έχουμε αποτύχει. Και το λέω αυτό ως μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες (αυτισμό) και τα όσα καθημερινά βιώνω,  παλεύοντας να στέκομαι με περηφάνια και να στηρίζω τα παιδιά μου.
Απευθύνομαι σε όλους εκείνους που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν: Είναι και οι ίδιοι περήφανοι για τη στάση και την βοήθειά τους, έναντι των παιδιών αυτών και των οικογενειών τους;

Την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι. Φαντάζομαι και οι ίδιοι: Ασφαλώς και όχι! Γιατί όχι μονάχα δεν μας βοηθούν, αλλά κάνουν ακόμα δυσκολότερο τον αγώνα που δίνω για το παιδί μου σε όλα τα επίπεδα. Με τις παροχές του κράτους να είναι ανύπαρκτες και το ίδιο το κράτος εξαφανισμένο.

Ας είμαι εγώ η φωνή για όλες τις μητέρες των ΑΜΕΑ. Για να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ, σε όλο τον κόσμο, ότι κανείς δεν γνωρίζει τι αντιμετωπίζω,  όταν βρίσκομαι μόνη μου με τον αυτισμό, 24 ώρες καθημερινά. Κανίς δεν μπορεί να καταλάβει, αν δεν βιώσει την κατάσταση από κοντά. Αν δε δει, αν δε μάθει, αν δεν νοιώσει τι πραγματικά συμβαίνει.
Τα παιδιά μας κι εμείς, αντιμετωπιζόμαστε ακόμα μέχρι σήμερα,  ως παιδιά και οικογένειες ενός κατώτερου Θεού. Από που να πιάσω και που να τελειώσω;

Από το ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη σε εκπαιδευτικό – υποστηρικτικό επίπεδο; Από το ότι παρακαλάμε να γίνουν τα αυτονόητα;
Από το ότι δεν υπάρχει κέντρο υποστήριξης για αυτιστικά παιδιά σε κάθε γωνιά και κάθε νησί της χώρας μας εν έτει 2022;
Για το ότι τσουβαλιάζουν όλα τα παιδιά (ανεξαρτήτως βαθμού πάθησης) σε ένα σχολείο;
Για το ότι δεν έχω το δικαίωμα ως μητέρα να αρρωστήσω, να κουραστώ αλλά ούτε καν να φαντάζομαι το ενδεχόμενο κάποτε να πεθάνω ;
Που θα μείνουν τα παιδιά αυτά; Σε ποιό κράτος; Σε ποιά κοινωνική πρόνοια; Ποιοί θα τα στηρίξουν και θα τα υποστηρίξουν όταν εμείς φύγουμε από κοντά τους;

Έτσι λοιπόν, μας αφήνουν στο έλεος του Θεού να παλεύουμε μαζί με τα παιδιά μας.
Ζήτησα από τα κανάλια να πω τον πόνο μου.  Να βγω σε εκπομπές στην Αθήνα, να φωνάξω, να τα πω μήπως και με ακούσουν, μάταιο όμως. Σε μια από αυτές, στο «Καλημέρα Ελλάδα» βρήκα την πόρτα κλειστή!  Δεν… πουλάει φαίνεται αυτό το θέμα. Κανείς δεν θέλει να ακούει και να βλέπει, ένα μαρτύριο που ολοένα και παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις στη χώρα μας.

Απευθύνομαι, λοιπόν ξανά στο κράτος που στέκεται μέχρι σήμερα παγερά αδιάφορο απέναντί μας και τους ρωτώ: Πότε επιτέλους θα αναλάβετε ουσιαστικές δράσεις και ενέργειες για τις οικογένειες εκείνες που έχουν παιδιά με αυτισμό; Πότε θα καταλάβετε ότι τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Δημοσιεύστε το κείμενο αυτό παντού. Μόνο αν καταλάβουν αυτοί που μας κυβερνούν ότι υπάρχουμε κι εμείς, μόνο τότε ίσως αποφασίσουν να σταθούν πραγματικά στο πλευρό μας και να κάνουν το χρέος τους ως πολιτεία.»
Με εκτίμηση
Μαρία Μαστή, Παστίδα,
 μητέρα παιδιού με αυτισμό.

Πηγή: rodiaki.gr