H ήπια άθληση είναι το καλύτερο “φάρμακο” για τον προδιαβήτη!

 Άτομα με φυσιολογικό ζάχαρο κάνουν προληπτικές εξετάσεις και βρίσκουν το ζάχαρο πάνω από 100. Τι μπορούν να κάνουν για να το ρίξουν;

Οι γιατροί λένε ότι αν το ζάχαρο τους είναι από 100 έως 125 mg το πρωί νηστικός, έχουν Προδιαβήτη, ένα σκαλί πριν τον Διαβήτη. Η συνήθης θεραπεία είναι δίαιτα. Μα… έχω φυσιολογικό βάρος, απαντούν!

Αν, όμως, η διατροφή τους είναι φουλ υδατάνθρακες μπορεί να κουράζουν το πάγκρεας. Γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία με αυτούς και τις πρωτεΐνες, χωρίς να ξεχνούν ποτέ τις φυτικές ίνες.

Η αλήθεια όμως για το πρωινό ζάχαρο, δεν βρίσκεται στο φαγητό. Το πρωινό ζάχαρο αντιπροσωπεύει την αντίσταση στην ινσουλίνη. Τι σημαίνει αυτό;

Η ινσουλίνη έχει σαν δουλειά να ρίχνει το ζάχαρο. Υπάρχουν όμως κάποιοι εσωτερικοί μηχανισμοί, που την εμποδίζουν να κάνει σωστά τη δουλειά. Οι δύο κύριοι μηχανισμοί βρίσκονται στο ήπαρ (συκώτι) και στους μυς.

Όταν κάποιος είναι παχύς συνήθως συσσωρεύει λίπος στο ήπαρ κάτι που εμποδίζει την ινσουλίνη να ρίξει το ζάχαρο. Αυτό ονομάζεται ηπατική αντίσταση στην ινσουλίνη. Στην πραγματικότητα στα παχύσαρκα άτομα, το ήπαρ παράγει νέα γλυκόζη (ζάχαρο) με μία διαδικασία που ονομάζεται νεογλυκογένεση. Η ινσουλίνη θα έπρεπε να το αναστείλει αυτό, αλλά δεν το κάνει. Σαν αντίδραση, το πάγκρεας παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα φαινόμενο που ονομάζεται υπερινσουλιναιμία.

Στους μυς η αντίσταση αντιστοιχεί στο κορεσμό των υποδοχέων από την υπερινσουλιναιμία. Δηλαδή, όση ινσουλίνη και να παραγάγει το πάγκρεας αυτή δεν δουλεύει. Αυτό συνήθως συμβαίνει στα παχύσαρκα άτομα.

Στα λεπτά άτομα δεν συμβαίνει ακριβώς έτσι, τουλάχιστον στα περισσότερα. Το ήπαρ δεν έχει λίπος, δεν υπάρχει υπερινσουλιναιμία, αλλά το ζάχαρο είναι υψηλό. Που μπορεί να οφείλεται αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται και πάλι στους μυς. Στην επιφάνεια των μυικών κυττάρων υπάρχουν οι υποδοχείς της γλυκόζης, οι οποίοι “ρουφάνε” την γλυκόζη από το αίμα. Όσους περισσότερους υποδοχείς γλυκόζης έχει κάποιος, τόσο λιγότερο είναι το ζάχαρο στο αίμα.

Οι υποδοχείς της γλυκόζης αυξάνονται με δύο τρόπους, είτε με την ενεργοποίηση των υποδοχέων της ινσουλίνης είτε με την …άσκηση!

Έτσι λοιπόν, η άσκηση αυξάνει τους υποδοχείς της γλυκόζης στην επιφάνεια των μυικών κυττάρων, οι οποίοι “ρουφάνε” το ζάχαρο από το αίμα, χωρίς να χρειάζεται η δράση της ινσουλίνης.

Τα λεπτά άτομα που παρουσιάζουν υψηλό ζάχαρο δεν έχουν πρόβλημα με την ινσουλίνη. Το πρόβλημα τους είναι κυρίως στους υποδοχείς της γλυκόζης. Αν κάνουν άσκηση θα αυξήσουν την δράση των υποδοχέων της γλυκόζης και το ζάχαρο θα πέσει.

Και για του λόγου το αληθές, πρόσφατα ανακοινώθηκε μια μελέτη στο scientific sessions of the American Diabetes Association 2020, όπου αποδυκνείει την ωφέλεια της άσκηση στα λεπτά άτομα με Προδιαβήτη.

Στην μελέτη αυτή συμμετείχαν 1897 ενήλικοι με τιμές αντίστοιχες του Προδιαβήτη, από τους οποίους το 10% είχε φυσιολογικό βάρος, το 40% ήταν υπέρβαροι και το υπόλοιπο 50% ήταν παχύσαρκοι. Όλα τα άτομα υποβληθηκαν σε πρόγραμμα άσκησης με σκοπό να μειώσουν το ζάχαρο τους.

Το αποτέλεσμα ήταν το 63% των λεπτών ατόμων να πετύχουν φυσιολογικές τιμές ζαχάρου. Στους υπέρβαρους και στους παχύσαρκους τα ποσοστά επιτυχίας ήταν σημαντικά μικρότερα, 52% και 44% αντίστοιχα.

Συμπέρασμα, τα άτομα που εμφανίζουν τιμές ζαχάρου στις εξετάσεις από 100 έως 125 mg/dl, επωφελούνται περισσότερο με ένα πρόγραμμα ήπιας άσκησης.