Φλεβική Θρόμβωση
Γράφει ο Νίκος Αλεντζανίδης, Αγγειοχειρουργός της κλινικής «Flebocentr», Αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Χειρουργικής. Ιατρικό Ινστιτούτο Κουμπάν
Κιρσοί και θρόμβωση αλληλοσυνδέονται άμεσα. Μιλώντας για τους κιρσούς, αυτό που στην αρχή είναι ένα αισθητικό ζήτημα στην ουσία είναι μία φλεβική πάθηση. Είναι τμήματα φλεβών στα οποία το αίμα δεν κυλά κανονικά προς την καρδιά – η ροή του δεν είναι ομαλή ή παλινδρομεί. Η διαταραχή ροής οδηγεί στη συσσώρευση αίματος στα πόδια (προκαλώντας αίσθημα βάρους ή εύκολη κόπωση) και αποτελεί επικίνδυνο παράγοντα για δημιουργία θρόμβωσης.
Η φλεβική θρόμβωση μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή της επιπολής φλεβικής θρόμβωσης όσο και με τη μορφή της εν τω βάθη φλεβικής θρόμβωσης όπου ο θρόμβος σχηματίζεται στις εν τω βάθη φλέβες με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η κυκλοφορία του αίματος.
Πιο επικίνδυνη είναι η εν τω βάθη φλεβική θρόμβωση που μπορεί να προκαλέσει σε πνευμονική εμβολή στους πνεύμονες.
Η επιπολής θρόμβωση γίνεται συνήθως αντιληπτή, διότι η φλέβα είναι επιφανειακή. Από τη μεσότητα του μηρού και κάτω, σκληραίνει και το υπερκείμενο δέρμα φαίνεται ερυθρό και επώδυνο.
Η εν τω βάθει θρόμβωση είναι πιο επικίνδυνη, διότι ο θρόμβος είναι μεγάλος, μπορεί να αποσπαστεί, να αποκολληθεί τμήμα του και να προκαλέσει την πνευμονική εμβολή, μία κατάσταση πολύ σοβαρή και επικίνδυνη.
Τα κύρια αρχικά συμπτώματα είναι το οίδημα της γάμπας ή και του μηρού, ανάλογα με τη θέση του θρόμβου και ο πόνος, ο οποίος μπορεί και να απουσιάζει.
– Η διάγνωση της φλεβικής θρόμβωσης βασίζεται στην κλινική εξέταση και το ιστορικό του ασθενούς αλλά τεκμηριώνεται με τη διενέργεια έγχρωμης υπερηχητικής φλεβογραφίας (triplex φλεβών). Μόλις τεθεί η διάγνωση, το πρώτιστο μέλημα είναι να αποφευχθεί η επέκταση της θρόμβωσης και κυρίως η πνευμονική εμβολή.
– Θεραπεία για τη φλεβική θρόμβωση
Πρωταρχικός στόχος της οποιασδήποτε θεραπείας της φλεβικής θρόμβωσης είναι η αποτροπή της επέκτασης του θρόμβου και η σταδιακή εξάλειψη των συμπτωμάτων.
Η χορήγηση αντιπηκτικών είτε σε ενέσιμη μορφή είτε σε χάπια, που πρέπει να ξεκινήσει άμεσα μετά την διάγνωση, θα περιορίσει την πιθανότητα επέκτασης της θρόμβωσης και θα συμβάλλει στην γρηγορότερη αποκατάστασή της. Η θεραπεία με αντιπηκτικά θα πρέπει να συνεχιστεί τουλάχιστον για 3 μήνες ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδίως εάν συνυπάρχει και πνευμονική εμβολή ή υποτροπιάζουσες θρομβώσεις, μπορεί να συστήσει ο γιατρός συνέχισή της για χρόνια. Η χρήση ειδικής ελαστικής κάλτσας (διαβαθμισμένης συμπίεσης) στο πόδι με την θρόμβωση συμβάλλει στον περιορισμό του οιδήματος και της μείωσης της πιθανότητας για “μεταθρομβωτικό σύνδρομο”.